Yimonnn

Efe beni çok güldürüyor. Benim oğlum olduğu içinmi yoksa gerçekten espiri anlayışı olan bir çocuk mu bilmiyorum ama muzip bir tarafı var yani. Bu anlatacağım olay daha 2 yaşındayken oldu. Bazı şeylerin farkında olmadan yapıldı. Ama ben hala buna gülerimm:)))

Efe'nin odasındaki dolaptan konuşuluyordu. Efe doyap doyap diyip duruyor. İnci'de (teyzesi) abla bu "l" harfini söyleyemiyormu dedi. Ardından ekledi Efecim limon dermisin. Efe yimonnn dedi. Bizim çok hoşumuza gitti. Başladık gülmeye. Tabi Efe anlamsız anlamsız bize bakıyor. Olayı anlamaya çalışıyor. Biz bir süre daha güldükk::)) Gülme krizinden tam çıkmıştık ki Efe ikici bombasını patlattı. "Anne teyzem neden doyaba yimon diyor. Teyzecim yimon değil doyap o doyappp" haydiii. Tut tutabilirsen:)) Biz yeni bir kırize daha girdikk:)) Gül allah gül:) Birde o suratındaki o saf ifade, olayı idrak edemediya:) Yavrum benim yaaa Allah'ım esirgesin.

Efe'yle vakit geçirmek çok hoşuma gidiyor. O kadar masum ki. İçinde hiç kötülük yok. Hemen affediyor mesela. Biz büyükler gibi kin duymuyor. Bazen kaptırıyor kendini, kendince hikayeler anlatıyor. O mimikleri falan:) Sanırsınki gerçekk. Halbuki hepsi uydurmaa.

Keşke çocukların dünyası gibi olsa herşey. Masum, eğlenceli, umut dolu, sevgi dolu, basit, en önemlisi hayat doluuu. Hep çocuk kalabilmek umuduyla...:)