Sonra yeniden sevdiklerinle birarada olmak. Bu yanlızlık çok uzun sürmemeli.
Sevdiklerim olmasaydı özlemenin ne demek olduğunu bilemezdim. Yalnız kalmadan onların değerini anlayamazdım. Yalnızlığın ne demek olduğunu anlayamazdım. Kavgadan sonra barışmanın tadını, evdeki gürültüden sonra sessizliğin huzurunu bilemezdim. Ayrılıktan sonra kavuşmanın mutluluğunu yaşayamazdım....
Sevgi emek ister, sabır ister sevgi. Sevgi hoşgörü ister. Fedekar olacaksın. Ama sadece lafta değil gönülden seveceksin. "Gülü seven dikenine katlanır". Gülü tutmasını bilirsen eğer, canın acımaz. Bazen öyle olur ki gülü çok dikkatli tuttuğun halde batar dikeni; canın yanar, elin kanar. Atmazsın yinede bilirsin acısı geçecek birazdan. İçimiz acısada sevdiğimizden ötürü bilirsin geçecek. Demezsin birşey için için kanasanda. Derin çizgiler bırakarak yüzünde geçecek dersin.
İnsanoğlu yaşlandıkça yüzünde çizgiler oluşur. Yaş ilerledikçe derinleşir. Ben hep böyle yüzünde derin çizgiler oluşmuş bir yaşlı görünce sevdiklerinden çok çekmiş diye geçiririm içimden. Sevgi ne kadar büyükse çizgilerin derinliğide o kadar çok diye düşünürüm, insanoğluna ağır gelen sevdiğinin üzmesidir. Derinden etkiler, yaralar. İnsan en çok sevdiğine eziyet edermiş mesela. Rahmetli anneanneme nur içinde yatsın yeri bir başkadır bende annem baktı. Annemden öğrendim ben gerçek sevgiyi. Diğer çocukları bakmadılar o kadar, ilgilenmediler. Annem çok düşkündü annesine. Anneannem özellikle son zamanlarında çok eziyet etti. Doktor: "En çok sevdiğine eziyet eder" dedi. Ne garip değilmi. Ama herşeye rağmen annemin sevgisi azalmadı. Özverili, sabırlı, anlayışlı, sevgi doluydu....
Ben anneannemi çok severim. Ben de çok eziyet ederdim ona. Aklıma gelenlerden bazıları şöyle; beş yaşındayken köye gittim anneannemin yanına. O yaşta anneme tercih etmişim anneannemi. Beraber çok güzel vakit geçirirdik. Anneannemle bahçeye gitmek çok hoşuma giderdi. Bahçelerden birine isim bile vermiştim. "Eşşekli bahçe". Bir gün yine bahçeye gittik. Biraz zaman geçti benim canım her ne hikmetse çay çekti. Haydii köyle bahçe arası nerden baksan yürüyerek kırkbeş dadika sürer. Daha işimizde bitmedi. Ben bir kere istedim ya kadının içi rahat edermi. Annemden uzaktayım, emanetim diye kıyamadı tabi, biz eve geldik. Aldık çayımızı, demliğimizi, bardağımızı... düştük bahçenin yoluna. Taştan ocak yaptık. Eşşekli bahçede güzel bir çay keyfi yaptık. Birde hiç unutmadığım çapa var. Rahmetli anneannemle, dedem çapa yapmaya bahçeye gidecekler benide götürdüler. Ben yılandan korkuyorum diye sırtlarında duruyorum. Biraz dedemin sırtında, biraz anneannemin sırtında. Aşağı indiğim sırada çaktırmadan kesek (taşlaşmış toprak) alıyorum, dedemin çalışmaktan yıpranmış şalvarının küçük bir deliğinden onları içine atıyorum:))) Eve gittiğinde surat ifadesi çok komik oluyordu:) Nur içinde yatsınlar:( İkisini de çoooook seviyorum. İlkokul beşinci sınıfa geçtiğim yaz tatilinde, köye gitmiştim. Gittiğim dönem bağ bekleme dönemiydi. Yani üzümler olmuş ama toplanmasına biraz zaman var. Bu süreçte herkes bağının başında durur. Yavaştan yavaştan kasalara üzümler daha sonradan pekmez yapılmak üzere toplanmaya başlar. Ben bulgur pilavı yemek istedim. Topladık yine tası tarağı bağ beklemeye gittik. Taştan ocak yaptık. Pilav miisss gibi pişti. Ama tabak götürmeyi unutmuşuz. Yufka ekmeğini serdik, ortasına pilavı döktük. Hala tadı damağımdadır. Her dediğimi yapardı, nazım ona geçerdi. "Ferik kızım" diye severdi.
Şimdi de oğlum yapıyor benzerlerini. Aramızda ki sevgi o kadar büyükki. Karşılıksız, samimi, içten... "Kasap sevdiği postu yerden yere vurur" atasözünde olduğu gibi.
Sevgi dolu kalmak dileğiyle...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder